Historia

Melatonina jest substancją produkowaną przez szyszynkę. Organ ten został po raz pierwszy wspomniany przez Galena z Pergamonu i innych Greków w II wieku naszej ery. W XVI wieku francuski filozof i naukowiec Kartezjusz opisał szyszynkę jako „siedzibę duszy”.

Sama melatonina została po raz pierwszy odkryta w 1958 roku przez dermatologa Aarona Lernera i była intensywnie badana od lat 80-tych XX wieku. Lernerowi udało się wyodrębnić substancję z szyszynki bydła, która miała silny efekt wybielający na skórze płazów i nazwał ją „melatoniną”. To właśnie Lerner ponownie zaczął badać wpływ tego hormonu na sen. Przetestował go na sobie, przyjmując 100 mg i nie zgłosił żadnych skutków ubocznych poza sennością. W latach sześćdziesiątych XX wieku nadal uważano za oczywiste, że rytm światło-ciemność jest ważny dla wszystkich ssaków z wyjątkiem ludzi. Dopiero w 1981 roku Alfred Lewy odkrył, że ekspozycja na jasne światło w godzinach nocnych hamuje endogenną produkcję melatoniny u ludzi. Odkrycie to było fundamentalnym punktem zwrotnym dla chronobiologii i badań nad melatoniną. Na początku lat 90. melatonina zyskała coraz większą uwagę, ponieważ badania ujawniły jej wpływ na różne procesy zachodzące w organizmie, takie jak immunomodulacja, hamowanie wzrostu nowotworów, blokowanie wolnych rodników i wpływ na procesy metaboliczne wapnia. Poniżej przedstawiamy wyniki dalszych badań nad melatoniną i jej wieloaspektowym wpływem na zdrowie człowieka.